Enkele jaren geleden interviewde ik Nicole Thomas al eens, in het kader van mijn promotieonderzoek. Nicole was toen pas begonnen in haar functie als ketenregisseur van Hulp bij Dementie Parkstad. Inmiddels zijn we vijf jaar verder en ben ik nieuwsgierig waar Hulp bij Dementie staat en wat er de afgelopen jaren bereikt is.
Wie is Nicole Thomas en wat voor initiatief is Hulp bij Dementie?
“Ik ben in 2013 gestart als ketenregisseur van de dementieketen hier in de regio Parkstad, vooral vanuit het idee: ‘hier kan ik echt iets toevoegen’. Vanuit mijn functie is het vooral mijn taak om netwerken op te bouwen en professionals aan te sturen en te verbinden. Daarnaast ben ik programmamanager care & cure voor de ouderenzorg bij Meander.” Hulp bij Dementie is de naam voor de vijf dementieketens in Limburg. Doel van de dementieketens is het verbinden van de organisaties die iets doen voor mensen met dementie die thuis wonen. “Natuurlijk trekken we hiervoor ook de paden door naar de intramurale zorg, maar de opdracht voor ons is echt deze mensen met dementie zo lang mogelijk thuis te kunnen laten wonen.” Spil in de keten zijn de zogenaamde ‘casemanagers’. Een casemanager is het vaste aanspreekpunt voor een cliënt, voert een stukje regie en is daarmee als het ware de ‘smeerolie tussen de verschillende schakels’. “Als de keten perfect zou werken, zouden de casemanagers niet langer nodig zijn”, maar dit is een utopie, temeer daar elke situatie uniek is.
Op welke wijze werkt Hulp bij Dementie Parkstad samen met de vier andere dementieketens in Limburg?
“De vijf dementieketens in Limburg delen met ‘Hulp bij Dementie’ weliswaar dezelfde naam, maar er is geen sprake van een gedeelde managementstructuur. Het gaat vooral om het gezamenlijke beeld naar buiten toe en natuurlijk om van elkaar te leren.” Er is niet per sé sprake van eenzelfde werkwijze tussen de ketens, al vindt er wel afstemming plaats op bepaalde thema’s (zoals de gewenste caseload per casemanager of gezamenlijke scholing) of in het overleg met de zorgverzekeraars. Afstemming vindt echter net zo goed plaats met dementieketens elders in den lande, bijvoorbeeld binnen de netwerkorganisatie ‘Deltaplan Dementie’.
Welke rol spelen gemeenten vanuit hun verantwoordelijkheid op het gebied van de Wmo in Hulp bij Dementie? Vindt er bijvoorbeeld afstemming plaats met de onafhankelijke cliëntondersteuners van de gemeente?
“We hebben al veel bereikt, maar ons grootste aandachtsgebied op dit moment is de samenwerking met de publieke sector. Deze is nog heel erg zoekende.” Enerzijds zijn gemeenten steeds actiever in het creëren van een dementievriendelijke samenleving (lees: een samenleving die proactief en preventief omgaat met dementieproblematiek). In werkelijkheid reageren gemeenten volgens Nicole nog steeds te veel vanuit systemen en financiering i.p.v. uit het oogpunt van persoonsvolgende zorg. Dit uit zich onder andere in de samenwerking tussen de Wmo-consulenten en de casemanagers van Hulp bij Dementie. In een ideale situatie zou zouden de casemanagers van Hulp bij Dementie moeten worden gezien als dé professional daar waar het gaat om dementiezorg. Enige frictie is op dit moment echter onvermijdelijk legt Nicole uit: “terwijl het voor gemeenten financieel interessant lijkt als mensen zo snel mogelijk in de Wlz terechtkomen, is Hulp bij Dementie erop gericht om mensen zo lang mogelijk thuis te laten blijven”.
Hoe vinden cliënten en casemanagers elkaar?
“De meest gebruikelijke route is via de huisartsen, maar dit is niet per sé de enige officiële route. We zien dat de casemanager nu nog vaak te laat in beeld komt. Hierin zouden we nog beter kunnen samenspelen met ketenpartners in het voorliggend veld.”
Waar staat Hulp bij Dementie Parkstad over een jaar?
Nicole wijst mij er, ik denk terecht, op dat een jaar vooruitblikken korte-termijn denken is. Hulp bij Dementie heeft zichzelf vooral doelen gesteld voor over vijf jaar, doelen rondom thema’s als positieve gezondheid, minder medicaliseren en vooral kijken naar wat er nog belangrijk is in het leven van mensen. “Over vijf jaar zouden mensen met dementie bijvoorbeeld niet meer noodgedwongen opgenomen moeten worden in het ziekenhuis, zo’n opname is namelijk heel ontwrichtend.” Natuurlijk zijn er ook doelstellingen gesteld voor het komende jaar; het gaat dan bijvoorbeeld om trainingen voor de casemanagers, rondom thema’s als ‘palliatieve zorg & dementie’ en ‘vroegsignalering’: “het vooraf bespreken van ingewikkelde onderwerpen zolang een persoon dat nog kan en vervolgens samen met de cliënt en de huisarts verkennen wat de verschillende paden zijn waaruit men kan kiezen”.
Bedankt voor het lezen en mocht u vragen of opmerkingen hebben, aarzel dan niet om ons te contacteren.